Verdades e eleccións

A escena definitiva, a que da sentido á película é a confesión final de Pi, diante dos investigadores. Dúas historias, a mesma causa e os mesmos efectos, unha crible e outra incrible.


 A primeira historia de Pi é unha fábula e, coma todas as fábulas está representada por animais pero baseada na condición humana. Catro animais nunha barca, dous herbívoros e dous carnívoros, a verdadeira oposición da natureza, e entre eles Pi, o ser humano que debe loitar para sobrevivir. A dicir de Nietzsche o ser humano fuxe da verdade cando é desagradable e perigosa.
Tamén á verdade aspira o ser humano meramente en tal sentido limitado: apetece as consecuencias agradables, positivas, da verdade; non lle interesa o coñecemento puro, sen consecuencias, sendo incluso hostil ás verdades susceptibles de surtir efectos prexudiciais e destrutivos. Nietzsche: De verdade e Mentira en Sentido Extramoral,

Por qué inventaría  Pi esa historia? A que realidade intenta non enfrontarse?
A segunda historia só pode ser contada a través da bágoas. Pi nárras coma se fose unha mera alternativa, non real do que sucedeu para conformar aos seus interrogadores. E eles rematan por coincidir con Pi e non reflicten esta última historia no seu informe. Semella que fora o seu protagonista o que puidera decidir cal era a verdade, coma si fora só o ser humano o que puidera botar luz sobre a realidade.

O real non nos chega,  sostennos, impúlsanos,  limítanos y e danos ás, pero non nos basta. A intelixencia inventa sen parar posibilidades reais, que non son fantasías senón ampliacións que a realidade admite cando a integramos nos nosos proxectos. O mar, grande obstáculo, pode converterse en medio de comunicación (…) A realidade enteira queda en suspenso agardando que o ser humano remate por darlle luz. J.A. Marina: Ética para náufragos


Por iso Pi pregunta ao escritor con cal das dúas versión se quedaría. Parece pensar que é unha cuestión de elección, como se as cousas foran o que son e ao mesmo tempo o que poden ser. O mesmo que o ser humano que é un ser híbrido entre as súas propiedades reais e as súas posibilidades, entre a realidade e o desexo. 

E tí que historia consideras verdadeira? Cales son as sinais de identidade que a fan mellor historia: a beleza, a coherencia, a verosimilitude, a experiencia...? 

27 comentarios:

  1. Al final de la película se deja en duda cuál de las dos ha sido la verdadera aventura que ha vivido el joven Pi. Personalmente, hemos estado bastante indecisas. Por un lado, puede parecer que la de los animales es obviamente la correcta. Esto se supone porque la otra es contada sólo para que los japoneses no siguieran interrogando a Pi durante días para sonsacarle la verdad ya contada.
    En cambio, se puede pensar que la verdadera es la que tiene como protagonistas a seres humanos. Los argumentos de esta opinión podrían ser que el muchacho estaba demasiado traumatizado por estos sucesos y decidió inventar aquella otra fantasiosa aventura. También podríamos pensar que la fábula tiene demasiados posibles elementos ficticios e imaginarios como para haber sido reales.
    Personalmente, pensamos que las novelas de aventuras están hechas para hacer sentir una terrible adrenalina al lector, que en esta película, basada en un libro, se consigue con la historia de animales. “La realidad a veces supera a la ficción” podría considerarse uno de los abundantes mensajes que esta película trata de dar. Aunque este final ha sido escrito para ser una eterna interrogación, así que ¿por qué no dejar viva la duda?
    Elsa Bouzas López y Marta Arufe Delgado 2ºA

    ResponderEliminar
  2. Yo no podría afirmar cuál de las dos historias que Pi relató es la que sucedió en realidad, pero, aunque la historia que más me gusto fue la primera, llena de ilusión, fe y misterio, la historia más realista y más fácil de creer es la segunda. Una de las posibles explicaciones de la primera historia es que con el impacto emocional del naufragio y el duro viaje, Pi mezclara la realidad con la fantasía.
    Victoria Huesca Briceño. 2ºA

    ResponderEliminar
  3. Si nos vamos por la ciencia la verdadera historia seria la que Pi cuenta a los japoneses al final, porque nunca alguien antes había sobrevivido antes con animales salvajes en un bote de rescate. Pero esta historia que Pi les cuenta no llega tanto al corazón como la que se muestra en la película.

    Pero si nos vamos por la religión y la enseñanza para mi la verdadera historia seria la de los animales pues yo creo que a las personas nos gusta mas verlo sobrevivir entre animales, intentando tomar el control del bote.

    Jamás podríamos decir cual es la verdadera historia porque nuestra cabeza dice que la verdadera es la segunda es decir la del cocinero, camarero. etc., Sin embargo nuestro corazón dice que es la primera, la del tigre.
    Josune Blix Urbiola 2ºA

    ResponderEliminar
  4. Nosotras opinamos que las dos historias podrían ser ciertas. La verdad es que nos parece poco realista que el cocinero matase a cualquier otro ser humano con el fin de alimentarse, aunque el viaje le afectara a la cabeza; al contrario de los animales, que al tener instinto salvaje y no tener sentido común, sí serían capaces de realizar esta acción.

    Alba Hernández Martínez y Alba Fernández Agulló 2ºA

    ResponderEliminar
  5. Juan Manuel Mauriz González 4ºA8 de mayo de 2014, 0:20

    Me parece más realista la segunda, aunque me quedo con la primera ya que es la que se narra durante toda la película

    ResponderEliminar
  6. Desde mi punto de vista la segunda historía es la real, aun que a pesar de eso opino que la primera historia es mucho más estetetica y por lo tanto más entretenida, por lo cual esa sería la mejor para relatar.

    Aún así, la primera historia, me gustó más que la segunda, quizás por el hecho de que fuese más fantasiosa.


    Samuel Huesca Briceño - 4ºA

    ResponderEliminar
  7. Eu creo que a historia que conta a verdade é a segunda. Porque aínda que a primeira é a máis bonita e a máis misteriosa, dado que nesta historia explica unha forma moi diferente de sobrevivir durante moito tempo e estando nunhas situacións extremadamente malas,aparte que inclúen moitas dificultades ao longo do camiño, por exemplo ter que convivir con un tigre, ter que aguantar sen comida despois de que a balea se desfixera dela,etc. Tamén conta na primeira historia un fenómeno paranormal que é a illa carnívora na que a auga se volve mortífera ou o dente que se encontra na flor. Pero tampouco a segunda é verdade, aínda que demostre feitos que poden sen reais, a min me parece unha historia falsa porque é imposible que o carniceiro mate a madre e non mate a pi é que despois el lle tirase a auga, pode pasar pero eu creo que é unha historia inventada porque non vexo as probabilidades de que pase iso.

    Xavi Santiago Hidalgo 4ºA

    ResponderEliminar
  8. Na miña opinion a verdadeira historia é a que conta pi por segunda vez os investigadores xaponeses, por que a primeira estes no a creeron. A historia fantastica de Pi e un producto da sua imaxinación para poder soportar unha experiencia traumática.Por eso Pi imaxinou esa historia para poder soportar os recordos traumáticos se imaxina a historia desta forma e para el mais soportable para el.

    Raúl Porto vázquez 4A

    ResponderEliminar
  9. Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.

    ResponderEliminar
  10. Entre las dos historias, la que Pi relata durante la película es, sin duda, la más fantástica y espectacular, pero a términos de realismo y verosimilidad, la segunda historia se lleva la palma. Aún así, me gusta más el relato que es representado durante la película.
    Mario García Cajade 4ºA

    ResponderEliminar
  11. A historia que me parece máis creible é a do cociñeiro, pois a outra puido inventala como medio de escape ou desfogo para superar o trauma que a "verdadeira" historia lle causara.
    De todas formas, como a historia do tigre é moito máis bonita e como é como nunha película e non todo ten por qué ser complétamente racional ou crible, prefiro ésta última.

    Mateo Raíndo Vázquez 4ºA

    ResponderEliminar
  12. Eu creo ( persoalmente ) que ambas historias podrian ser cetas, pero a diferencia entre unha e a outra e que a historia que lle acontece de verdade a Pi ,e un pouca mais dificil de creer xa que ben, e verdade nos envía a un mundo diferente cheo de exsotismo, aventuras, tragedias e a loita pola supervivencia ( algo moi parecido a esas aventuras que nos contaban de naufragos canso éramos pequenos ) pero claro nos, ao facernos maiores vamos madurando , e vendo como e cruda realidade ,e iso afecta a nosa forma de fiarnos dos demais, e claro se a historia no la conta un neno que sufreu a implacable forza do mar o sol durante días, e os diversos traumas que tivo quen pasar a o largo do naufraxío ;pois ben nos custa moito máis de creer, que unha historia protagonizada por persoas de verdade ,e non por animais humanizados ,xa que que algo fora da nosa comprensión como seres humans que somos.
    Carlos Furelos Guitián 4ºA

    ResponderEliminar
  13. Eu opino que o comentario que realmente aconteceu foi o que pi contou o final da película .Creo que o primeiro inventouno para intentar evadirse da triste realidade: o nafrauxio , a perda da súa familia e o trauma da súa etapa naufraga.Pero dangunha maneira a primeira tamén é certa ,sendo unha metáfora do que aconteceu realmente.Na historia que contou o principio Pi contanos o que aconteceu pero sustituindo as persoas por animais ,sendo el o tigre a súa nai o mono e o cociñeiro a hiena. Visto dende ese punto as dúas historias son certas pero a primeira aparece con metáforas da realidade.Irene Valledor García 4ºA

    ResponderEliminar
  14. A película “A vida de Pi” conta con dous fianis que semellan ser moi diferentes pero, no fondo son a mesma historia en dúas versión diferentes.

    A primeira é a que se conta ao largo de toda a película, feito que axuda a que sexa máis creíble do que é en relidade. Nesta Pi convive cun tigre durante toda a travesía e, ao comezo, con dous animais máis. Cada animal representa a unha persoa da outra historia. Na segunda, el atópase na barca coa súa nai e dúas persoas máis; Pi acaba quedando só na barca.

    Eu penso que a verdadeira historia é a segunda pero, xa que é máis dolorosa, decide inventarse outra máis entretida e bonita. Na ficticia hai unha especie de metáfora na que o tigre representa ao Pi da primeira historia. O tigre sería a versión salvaxe de Pi, unha loita continua contra a natureza pola supervivencia. De feito, vése como, ao final desta historia, en canto Pi chega a terra e unhas persoas o atópan, o tigre desaparece sen nin se quera despedirse, escondése no bosque e non volve aparecer. Ademáis do sentido metafórico, hai un momento ao comezo da película no que Pi lee no manual de supervivencia que se invente historias falsas, razón pola cal puido xurdir o tigre, tamén hai un mometo no que Pi nos comenta que non podería haber sobrevivido sen a súa axuda, que o mantiña alerta.

    Con todo, aínda que eu opine que a verdadeira historia é a segunda citada na película, eu escollo a primeria, que resulta máis agradable e bonita.

    Paula Masa Ogando 4ºESO.

    ResponderEliminar
  15. A verdade que me parece a máis real é a segunda xa que considero que a única que pudo ocorrer na realidade foi esta; que a primeira foi produto da imaxinación de Pi debido á soidade que sentía durante os meses que pasou abandonado nunha balsa, e ao trauma que esta lle supuxo.
    Pero, hai que admitir que a primeira, resulta máis agradable esteticamente e é máis fácil de aceptar porque nela non aparecen feitos tan tráxicos, e ademais, a segunda é moi dramática xa que nela sucédense unha serie de mortes.
    A primeira historia é pura fantasía, creada polo protagonista así como lle aconsellaba o manual de supervivencia co que contaba o náufrago. En cambio, a segunda pode resultar máis crible para a xente, polo menos para min porque a outra presenta elementos irreais, imaxinarios, máxicos,… que a converten en pura fantasía.
    María García García 4ºA

    ResponderEliminar
  16. Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.

    ResponderEliminar
  17. Desde mi punto de vista el final más acertado, que se corresponde a lo que verdaderamente ocurrió en la reliadad es aquel en el que aparecen las personas , es decir los supervivientes del naufragio entre ellos Pi y su madre .En cambio aquel en el que aparecen animales pienso que es idealizado, ya que es producto de la imaginación del protagonista , por lo que lo considero poco creíble .No consigo ,imaginarme a Pi conviviendo en el océano con un animal durante un largo periodo de tiempo , y menos con un león, aparentemente , fuerte y robusto que es capaz de hacer lo que sea para sobrevivir y resistir.
    El protagonista Pi ,yo creo, que se inventó la historia de los animales para esconderse de la realidad y poder soportarla, y así no sufrir ni pasarlo mal , ya que es más bonita y bella estéticamente. Las señales de identidad que la hacen mejor historia son la belleza , salta a la vista de que es algo fantástisco pero increíblemente bello.

    Hay algo que tienen en común ambas historias;Pi sufre porque mueren tanto su familia como los animales, en respectivos desenlaces.

    Con todo esto , saque la conclusión de que el primer final es más agresivo , ya que Pi vive en primera persona como mueren sus seres queridos , entre ellos su madre. Además de que ya murieran los otros miembros de su familia en el naufragio ,que dejó Pi en una barca . Por eso Pi decide inventarse la otra historia para intentar ocultar lo que de verdad ocurrió, utilizándola así como una vía de escape ante tal catástrofe. Por eso , creo que la historia que más se adapta a la vida real es la segunda.

    Lucía García García 4ºA

    ResponderEliminar
  18. Ambas historias teñen unha mesma similitude. A historia máis fantástica, está composta basicamente por metáforas ou comparacións da historia máis 'normal', como foi o conflicto entre os animais na barca. Por exemplo, o cociñeiro estaba representado como se fora un carroñero.
    Os dous finais poden ser verdadeiros ou falsos, xa que non se poden comprobar. Probablemente, os periodistas elixan o segundo final, xa que resultaría máis creíble para os que lean a noticia.
    Aínda que o primeiro final sexa algo máis apaixonante, é moi difícil crer a nivel científico. É case imposible que exista unha illa que absorba á xente e teña dentes dentro das flores.
    Polo tanto, se me piden elixir un final creíble, quédome no que non existe ningún tigre e Pi viaxa só. Aínda que...esa non é unha boa historia para producir unha película que xenere tanto éxito

    ResponderEliminar
  19. Hai varias interpretacións posibles para o final desta película, pero en liñas xerais poderemos destacar os dous que narra Pi: o fantástico, que é ao que se lle da máis importancia ao longo do filme e o máis realista, que inclue personaxes humanos.

    A todos gústanos crer. E iso é o que fixo Pi. Para manter a esperanza e subsistir no medio do océano, creou uns compañeiros de viaxe animais, que no fondo reflexaban a espiritualidade dos personaxes reais( aquí temos un exemplo de introducción relixiosa, con elementos hinduístas)

    Aínda que na miña opinión a historia real é a segunda, a que lle conta aos periodistas xaponeses, a miña favorita, e a que considero máis espectacular é a que se lle da máis tempo na película, a primeira. Considero que é a mellor por que non so é máis espectacular e colorida, senón polo feito de que os animais lle dan un toque de familiaridade e de loita por sobrevivir, sintetizando os sentimentos humanos.

    Lavanda Williams Caloca 4ºA

    ResponderEliminar
  20. A historia que a min me parece verdade e a que conta con tanto sinceridade e con tanto sentimento a da illa encantada a historia que os entrevistadores non aceptaron ou creron porque me parece a mais interesante e misteriosa e a mais preciosa e libre das contou inda sendo a que mais surrealista e pero e a que polo meu gusto penso que esta e a verdadeira. David Jose Gonzalez Rojo

    ResponderEliminar
  21. A escena que a min mais me gusto foi a de pi domesticando e intentando crear unha amistad con un animal savalxe
    David Jose gonzalez rojo

    ResponderEliminar
  22. As dúas historias podrían ser verdade, aínda que a primeira é máis difícil de crer, xa que a historia de vivir cun tigre e outros animais pode soar inverosímil, pero eu penso que pode ser verdade, porque, aparte de que lle dedican máis tempo, Pi comenta que o medo que lle ten ao tigre mánteno con vida e alerta, así que eu prefiro esa historia

    Mariña Freire García 2ºA

    ResponderEliminar
  23. Pi presenta dúas posibles propostas de representar a historia. A primeira que é unha historia fantástica e imaxinaria ; e a segunda, que é a que conta ao final. Eu elixo a primerira xa que, na miña opinión, é moito máis emocionante, además de que as cousas que acontecen nas películas non teñen por que se verdade. Antía García Otero. 4ºA

    ResponderEliminar
  24. Dende o noso punto de vista, a historia mais crible, é na que Pi lles conta ós homes que foron a facerlle unhas preguntas sobre o afundimento do barco.
    Pero a auténtica historia é a que Pi intenta contarlles ós Xaponeses ao principio,na que Pi sobrevive cos animais salvaxes nun bote salvavidas.
    Pi contou a historia falsa xa que non se crían que un adolescente fora capaz de sobrevivir nas situacións mencionadas anteriormente.

    Carlos Fernández Méndez y Carlos Lema Miguéns. 2ºA

    ResponderEliminar
  25. La parte real para mí es la de los animales porque:
    Sus padres tenían un zoológico y al marcharse para otro sitio se tuvieron que llevar a todos los animales con ellos.
    Cuando se hunde el barco los animales estaban en la barca porque eran los únicos que sobrevivieron, no se pudieron meter más personas porque la fuerte ventisca tiró la barca por la borda.
    Cuando llega el día, los animales tenían hambre, y, en este caso si el animal dominante es un tigre es lógico que sea él quien se alimente de los otros animales y, si eres una persona lista no te quedas en la barca con él depredador.
    Es verdad que los botes salvavidas tienen comida y bebida y si la suministras bien te puede durar mucho tiempo, tambien es verdad que tienen un libro de instrucciones para la supevivencia.
    Algo que puede que no sea cierto, puede ser lo de la isla, aunque yo me lo creo porque aún no conocemos todo lo que puede llegar a haber en este planeta.
    Los animales son cómo nosotros y es posible que se hayan hecho amigos.
    Por eso creo que esta hitoria es real.


    Ismael Álvarez Bermo. 2ºA

    ResponderEliminar
  26. Eu consideiro que a historia verdadeira é a dos animais porque é o que se conta ao longo da película, e que a outra historia a dos humanos, é a falsa porque Pi atrubuiu pesoaxes aos animais da balsa, para que o creeran.

    Lucía Botana Fandiño 2ºA

    ResponderEliminar
  27. La tercera parteuna cavesacion entre dos funcionarios dos departamento del transpote Japoneses.Tratade averiguar porque hundio el barco por lo que entrevistn a Pi pero no creen en su historia,Pi luego cuenta una historia similar pero esta vez sin animales al contrario.Narra una historia de brutalidad humana en la que deriva en un bote salvavidas com su madre y al marineiro y los trocero para aserlos como cebo y comida .Paralelismo com la primera historiade dePi,llavan alos funcionarios Japoneses a creen que orangutan representa a su madre cebra representa el marinero la hiebra representa al cocinero y Richard parcker e es propio Pi.Pi pergunta si esta nueva historia es aceptable o si debe cambiaalgun fragmanto que todavia sea demasiado increible , los funcionarios cambia otra vez de tema . Com el hundimiento de la nave . Pi pergunta al hombre que queria 9relata suincreible historia , cual de las dos historia prefieress y elige la historia com los anoma;es . Pi se lo agradece y dice*ysea la voluntad de dios*. Luara marques 2 A eso

    ResponderEliminar